Powstanie świata

Według smoczych przekazów na początku była oświetlona Słońcem pustynia. Po jej nieskończonych piaskach kroczyli praojcowie, a nad głowami praojców szybowały pramatki. W nieskończoności czasu nastał moment, w którym praojcowie zaczęli chorować i umierać. Coraz więcej pramatek zaczęło ronić łzy.

Gdy Pustynia stała się Grobowcem, zaczęła wypełniać się Oceanem żalu pramatek. Widok ciał obnażonych przez słońce pogłębiał rozpacz ocalałych, toteż postanowiły opuścić ten świat. Odwracając się od Wielkiej Pustyni minęły Słońce i rozproszyły po nieboskłonie.

Ostatnia z pramatek postanowiła zepchnąć Słońce aby zeszło z piedestału. Dzięki temu na Pustynię miał zejść Mrok mający opatulić ciała zmarłych ciszą i spokojem. Udało się jej strącić Słońce, sama jednak nie mogła odwrócić wzroku od Wielkiego Grobowca.

Gdy kula słoneczna zniknęła, zaczęło znikać również ciepło. Mimo tego miast podążyć za siostrami, postanowiła pozostać na straży Cmentarza. Jej ciało zaczęło zamarzać, zupełnie jak ciała jej sióstr, które od dawna nie widziały promienia słonecznego. Ostatnia z Pramatek, zbrylona przez Zimno i Ciemność, zasnęła z nadzieją, że ujrzy jeszcze swego kochanka.

Cień jej ostatniej woli poruszył oceanem słonych łez, a te, otarłszy się o łuski praojców, zrodziły iskrę życia.

Od tamtego czasu Słońce i Księżyc krążą wokół Pustyni, zamieniając się regularnie miejscami, dając światu ciepło i światło zastępowane ciszą i bladą łuną srebrnych łusek pramatki. Jej nieśmiały blask pozwala na dostrzeżenie pramatek, które odeszły wcześniej by spędzić żałobę w samotności, w bezkresnym śnie, zimnie i ciemności.

Pozbawione ciepła i światła Piaski Pustyni stały się zawistne, gdyż nikt nie darzył ich uczuciem. Nie mogły poczuć nawet ciepła i nierozerwalnie złączonego z nimi światła. Pochłaniają więc ciała praojców, dążąc do zatopienia wszelkich ostoi życia zrodzonego z największej tragedii tego świata.

W elfich szkołach główną rolę przy tworzeniu świata niosą Żywioły. Wyczuleni na magię są w stanie dostrzec je, a nawet nazwać, jeżeli ich zmysły są wystarczająco ostre i czułe. Świat składa się z elementów Ziemi, Wiatru, Wody, Ognia, Życia, Duszy, Mroku oraz Czasu. Każdy skrawek świata i istota żywa składa się z tych elementów w różnej ilości i proporcjach. W naturalnych warunkach Żywioły nie istnieją, ponieważ są zbyt spowinowacone z innymi elementami by je wyodrębnić. Tworzyć je potrafią tylko magowie ukierunkowani na odpowiedni element.

Woda została nazwana od mórz i rzek, których najważniejszy element przytłacza życie i szczątkowe ilości pozostałych. Ogień wziął się od pożarów i błyskawic, ponieważ ich niszczący ładunek jest niemal czysty, zakropiony Mrokiem, o niesprecyzowanych możliwościach. O Mroku wiadomo tylko tyle, że jest. Czasem można go zaobserwować lub poczuć, jednak jest to najmniej zbadany fragment świata.

Wiadomo natomiast, że Dusza jest spowinowacona z inteligencją istoty i jego zdolnościami magicznymi. W ten sposób z przewagą Duszy powstały Elfy i Smoki, zdolne do mowy. Chociaż wiele Duszy obserwuje się też w niektórych ptakach, na przykład w krukach. Mroku natomiast nie można zaobserwować w istotach żywych i martwych. Wiadomo o nim tylko tyle, że to element, którzy czasem w powietrzu wyczuwają czuli na energię, i nie można nazwać jej po żadnym innym elemencie lub ich mieszance.